1. und. s. s. Ruhiy yoki jismoniy azobga chiday olmay chiqarilgan qattiq tovush; baqiriq, faryod.
Dod! Voydod! Kimsanoy, sen o‘lguncha men o‘lsam bo‘lmaydimi, bolam!
A. Obidjon, Akang qarag‘ay Gulmat
Bu yurakni siqadigan jimlikdan u dod! deb yuboray dedi.
S. Ahmad, Ufq
Ertalab juda yomon ahvolga tushdi: uyning u boshidan bu boshiga dod deb yumalaydi.
A. Qahhor, Asarlar
2. Xavf-xatardan yoki qo‘rquvdan yordamga chaqirib chiqarilgan qattiq ovoz; baqiriq.
Dod solmoq.
▬
Dod! Dod, odamlar, kelinglar! Dod, bek o‘ziga o‘t qo‘ydi.
H. G‘ulom, Mash’al
Qiz hozir boshiga qop kiydirilishini bildi-yu, bor ovozi bilan dod solib qichqira boshladi.
P. Qodirov, Yulduzli tunlar
— Dod! Voydod! Qaroqchilar bosdi! — dovon orqasidan ikki xotin faryod ko‘tarib chiqdi.
M. Ismoiliy, Farg‘ona tong otguncha.
Hozir behisob tuyoqlar ostida qolib yanchilishini sezdi-yu, dod solib qichqirdi.
P. Qodirov, Yulduzli tunlar
3. ko‘chma hma Yomon nom, yomonlik, yovuzlik.
Dod qoldirma, ot qoldir.
Maqol
Yaxshidan ot qoladi, Yomondan — dod.
Maqol
4. ko‘chma hma Adolatsizlik yoki azob-uqubatdan nolib qilingan og‘zaki yoki yozma arz, shikoyat, fig‘on.
[Domla G‘ofirga:] Qani, dodingni ayt, nima doding bor? Hamza,
Boy ila xizmatchi
Aziza dodini kimga aytishini bilmay, qon-qon yig‘ladi.
O‘. Hoshimov, Qalbingga quloq sol